Wstęp

Witam. Nazywam się Hyūga Hinata i jestem dziedziczką rodziny, jedyną... ponieważ moja młodsza siostra Hanabi kompletnie się do tego nie nadaje... Z jednej strony może to i dobrze. Jestem zadowolona z tego, że wszyscy dookoła mnie szanują i "Wielbią". Nie. Nie jestem egocentrykiem, uważam po prostu, że to mi się należało od samego początku. Jeszcze jako mała dziewczynka wychowująca się bez rodziców... to znaczy oni żyją i z nimi wszystko okay, tylko mieszkamy osobno. Teraz. Ahh... nie umiem wyrazić tego co chcę powiedzieć... Najlepiej zacznę od początku niczego nie komplikując. No to tak. Jako mała dziewczynka mieszkająca z dala od rodziców w snobistycznej szkole z internatem zostałam wyszkolona, albo może raczej wychowana na prawdziwą damę, z czego jestem bardzo dumna. Dzięki temu mam o sobie wysokie mniemanie, ale uważam to za jak najbardziej dobrą cechę. Bo przecież jestem jedyna w swoim rodzaju, i najlepsza... Wszystko było dobrze i już wróciłam do domu w Tokio, byłam taka szczęśliwa, że będę mogła spotkać się z całą rodziną, to znaczy widywaliśmy się często w przerwach świątecznych czy wakacjach, ale to nie to samo ! Skończyłam podstawówkę i szkołę średnią niższego stopnia, pierwszą klasę szkoły średniej wyższego stopnia i miałam zamiar iść w drugiej klasie do najlepszej, a przede wszystkim najdroższej szkoły w całej Japonii mieszczącej się niedaleko Mojej posiadłości, z czego jestem oczywiście dumna. Jako dama i absolwentka "マナーの学校", "Manā no gakkō" (Szkoła manier) nie mogło być przecież inaczej. Mam teraz 17 lat, to znaczy będę uczęszczać do drugiej klasy liceum. Przyjechałam do Tokio w wakacje i pierwsze co zrobiłam to przywitałam się z każdym, kto mieszkał w rezydencji, byłam taka szczęśliwa... Po kilku dniach zaczęłam lekko podupadać na zdrowiu. Zaczęłam czuć się bezsilna i czułam, że wszyscy dookoła chcą się mnie pozbyć, przez co zamknęłam się na trzy dni w pokoju i nie byłam w stanie z niego wyjść więc zaniechałam wszelkich przygotowań do pierwszego dnia szkoły w "ビジネススクール", "Bijinesusukūru" (Szkoła biznesu). Poprosiłam o to kogoś ze służby... w końcu od czego oni są. Gdy poczułam się troszkę lepiej Matka kazała mi iść do lekarza, więc poszłam. Dowiedziałam się wówczas o tym, że mam jak to nazwał "Nerwicę " spowodowaną najprawdopodobniej jakimiś obawami. Gdy się o tym dowiedziałam otworzyłam szeroko oczy i zaczęłam się głośno śmiać. Ja? Najwspanialsza, najmądrzejsza, najbardziej dystyngowana, najbardziej lubiana, urocza, śmiała dziewczyna z rodziny Hyūga dziedziczka całej firmy "Hyūga Corporation" miała bym mieć nerwice? Nie mogłam opanować morderczego wręcz napadu śmiechu, aż w końcu mężczyzna zaczął mnie uspokajać gdy zachłysnęłam się własną śliną. Zapanowała cisza, którą przerwał lekarz tłumacząc mi, że "Nerwice" nie są tak naprawdę groźne na początku rozwoju, lecz w późniejszych stadiach rozwoju.. Nie przejęłam się tym co mówił i po prostu opuściłam gabinet. Mijały dni, a ja z każdym dniem czułam się gorzej... czułam się niedoceniona, w szkole zawsze byłam chwalona, prawie na każdym kroku. Utwierdzali mnie w myśli jaka ja jestem wspaniała i tak dalej, a tu nic pustka jakbym była tylko kupką kurzu, która leży w najczarniejszym z możliwych miejsc w tak ogromnej posiadłości. Zarywałam noce, a mój organizm zaczął słabnąć. Pamiętam jak dziś, zeszłam po schodach do jadalni by zjeść przygotowane specjalnie dla mnie śniadanie, nagle zakręciło mi się w głowie i jak się później dowiedziałam zemdlałam. Rodzice jak zwykle za bardzo przesadzali więc zawieźli mnie do szpitala. Hmmm ciekawe... ponieważ diagnoza była tak bardzo mi daleka, mianowicie "Odwodnienie, niedożywienie, spory spadek glukozy, zmęczenie" nie rozumiałam dlaczego odwodnienie, spadek glukozy, niedożywienie, jadłam jeden posiłek dziennie składający się z owsianki i herbaty czyli zapewniało mi  to i picie i jedzenie... Lekarka zaczęła poważną rozmowę z moimi rodzicami i orzekła jednogłośnie i ostatecznie "Nerwice" i Historia zaczęła się powtarzać. Parsknęłam śmiechem, a matka popatrzyła na mnie krzywo. Pani doktor zaczęła mówić, że jeżeli to będzie się długo ciągnąć to mogę popaść w depresję i będzie ze mną dużo gorzej. Poleciła mi jakieś antydepresanty, których i tak nie miałam zamiaru brać. Zwariowała pomyślałam i kontynuowałam moje marne i ostatnie dni wakacji. Przed dzień rozpoczęcia roku historia z przed tygodnia się powtórzyła, i znowu na kozetkę. Tym razem dostałam niezłą burę od lekarza i rodziców, że nie zastosowałam się do zaleceń i tym tylko pogorszyłam sytuacje. W tym dniu stało się też coś co zapamiętałam do dziś dzień bardzo dokładnie. Odwróciłam się i popatrzyłam na ojca na jego twarzy malowało się zmartwienie, a w oczach ogromne rozczarowanie. Po raz pierwszy w życiu nie był ze mnie dumny. Poczułam mocne ukłucie w klatce piersiowej, a do oczu zaczęły dopływać mi, tak bardzo rzadko widziane tam łzy. Zaczęłam przepraszać, ale ostateczny wyrok był nieunikniony, wyprowadzka. Wyprowadzka z miasta co miało przywrócić mi poczucie własnej wartości i sprawność fizyczną. Zgodziłam się bardzo niechętnie przecież tak bardzo marzyłam o nauce w prestiżowej szkole !! A gdy dowiedziałam się, że wyjeżdżam na jakąś wieś to totalnie mnie dobiło ... jakaś wioska o nazwie "Konoha" Co to w ogolę za nazwa?? "Liść" Zapytałam się sama siebie "Jak  Ja! Spadkobierczyni rodu mogę mieszkać, uczyć się i normalnie funkcjonować w jakimś Liściu?", ale niestety szkoła już przepadła i jeszcze dzisiaj stanęłam na "Peronie" co było dla mnie ogromnym szokiem, ponieważ nigdy nie jechałam pociągiem. Duża maszyna wjechała wreszcie na tor, a ja zatroskana i bezbronna wsiadłam do niej i pojechałam w nieznane.